- غول پیکر
غول آسا، بزرگ و مهیب، کسی یا چیزی که جثۀ بزرگ مانند غول دارد
معنی غول پیکر - جستجوی لغت در جدول جو
- غول پیکر (پَ / پِ کَ)
آنچه یا آنکه بسیار بزرگ و مهیب باشد. غول آسا. کوه پیکر. رجوع به غول شود
- غول پیکر
یغامانه یغام آسا مانند غول بسیار بزرگ و مهیب غول پیکر: کارخانه غول آسای ذوب آهن
- غول پیکر
عملاقٌ
- غول پیکر
Humongous
- غول پیکر
énorme
- غول پیکر
gigantesco
- غول پیکر
gigantesco
- غول پیکر
огромный
- غول پیکر
riesig
- غول پیکر
ogromny
- غول پیکر
величезний
- غول پیکر
বিশাল
- غول پیکر
بہت بڑا
- غول پیکر
ใหญ่
- غول پیکر
kubwa
- غول پیکر
devasa
- غول پیکر
巨大的
- غول پیکر
ענק
- غول پیکر
거대한
- غول پیکر
sangat besar
- غول پیکر
विशाल
- غول پیکر
gigantisch
- غول پیکر
enorme
- غول پیکر
巨大な
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(پی پَ / پِ کَ)
لغت نامه دهخدا
دارای پیکری چون پیل. عظیم الجثه. فیل تن: مردی پیل پیکر، یا اسبی پیل پیکر، تناور. بزرگ جثه:
برفت و برخش اندر آورد پای
برانگیخت آن پیل پیکر ز جای.
فردوسی.
چو ببرید رستم سر دیو پست
بر آن بارۀ پیل پیکر نشست.
فردوسی.
بر آن چرمۀپیل پیکر نشست
درفش سر نامداران به دست.
فردوسی.
بفرمود تا برنهادند زین
بر آن پیل پیکر هیون گزین.
فردوسی.
میان را ببستم بنام بلند
نشستم بر آن پیل پیکر سمند.
فردوسی.
کمندی بفتراک زین درببست
بر آن بارۀ پیل پیکر نشست.
فردوسی.
تو از کودکی جنگ کردن گرفتی
ز دست و بر و بازوی پیل پیکر.
فرخی.
آهو خرام و گور سرین و پلنگ طبع
خرگوش گام و شیردل و پیل پیکر است.
شرف شفروه.
ز کوپال آن پیل جنگ آزمای
درآمد سر پیل پیکر ز پای.
نظامی.
شه پیل پیکر به خم ّ کمند
در آورد قنطال را زیر بند.
نظامی.
، دارای نقش و تصویر پیل (علم و لواء) :
چنین گفت کان طوس نوذر بود
درفشش کجا پیل پیکر بود.
فردوسی.
زده پیش او پیل پیکر درفش
به نزدش سواران زرینه کفش.
فردوسی.
هنوز اندرین بد که گرد بنفش
پدید آمد و پیل پیکر درفش.
فردوسی.
چنان دان که آن پیل پیکر درفش
سواران و شمشیرهای بنفش.
فردوسی.
یکی پیل پیکر درفش از برش
به ابر اندر آورده زرین سرش.
فردوسی.
زده پیل پیکر درفش از برش
ز یاقوت تخت و ز در افسرش.
اسدی.
، آنچه به شکل پیل ساخته شده باشد:
از دشمن ار چو کوره یک دم خلاف بینی
از گرز پیل پیکر، ساکن کنش چو سندان.
پرویز ملک (لباب الالباب چ نفیسی ص 54)
برفت و برخش اندر آورد پای
برانگیخت آن پیل پیکر ز جای.
فردوسی.
چو ببرید رستم سر دیو پست
بر آن بارۀ پیل پیکر نشست.
فردوسی.
بر آن چرمۀپیل پیکر نشست
درفش سر نامداران به دست.
فردوسی.
بفرمود تا برنهادند زین
بر آن پیل پیکر هیون گزین.
فردوسی.
میان را ببستم بنام بلند
نشستم بر آن پیل پیکر سمند.
فردوسی.
کمندی بفتراک زین درببست
بر آن بارۀ پیل پیکر نشست.
فردوسی.
تو از کودکی جنگ کردن گرفتی
ز دست و بر و بازوی پیل پیکر.
فرخی.
آهو خرام و گور سرین و پلنگ طبع
خرگوش گام و شیردل و پیل پیکر است.
شرف شفروه.
ز کوپال آن پیل جنگ آزمای
درآمد سر پیل پیکر ز پای.
نظامی.
شه پیل پیکر به خم ّ کمند
در آورد قنطال را زیر بند.
نظامی.
، دارای نقش و تصویر پیل (علم و لواء) :
چنین گفت کان طوس نوذر بود
درفشش کجا پیل پیکر بود.
فردوسی.
زده پیش او پیل پیکر درفش
به نزدش سواران زرینه کفش.
فردوسی.
هنوز اندرین بد که گرد بنفش
پدید آمد و پیل پیکر درفش.
فردوسی.
چنان دان که آن پیل پیکر درفش
سواران و شمشیرهای بنفش.
فردوسی.
یکی پیل پیکر درفش از برش
به ابر اندر آورده زرین سرش.
فردوسی.
زده پیل پیکر درفش از برش
ز یاقوت تخت و ز در افسرش.
اسدی.
، آنچه به شکل پیل ساخته شده باشد:
از دشمن ار چو کوره یک دم خلاف بینی
از گرز پیل پیکر، ساکن کنش چو سندان.
پرویز ملک (لباب الالباب چ نفیسی ص 54)
(خوَشْ / خُشْ پَ / پِ کَ)
لغت نامه دهخدا
خوش اندام. با پیکر خوب. با پیکر خوش. خوش ترکیب: هیئی، نیکو و خوش پیکر گردیدن. (منتهی الارب)
(پَ / پِ کَ)
لغت نامه دهخدا
پیل پیکر. (فرهنگ فارسی معین). بزرگ. عظیم. قوی هیکل، دارای تصویر فیل: فیل پیکر درفش. رجوع به پیل پیکر شود
هز چیز کلان و درشت مانند کوه (اعم از انسان یا حیوان مانند: اسب فیل) : بر سمند کوه پیکر تند خویان گرم جنگ همچو آتش گشته پنهان در لباس آهنین
